Το «Ελληνικό Θεατρικό Έργο Επιστρέφει στο Ραδιόφωνο» διάβασα, προχθές, στον τοίχο μιας φίλης, και όσο να πεις χάρηκα, γιατί ήταν μια δύσκολη χρονιά για το θέατρο... Έπειτα, όμως, την προσοχή μου τράβηξε η φωτογραφία του άρθρου και απόρησα. Το «Ελληνικό Θεατρικό Έργο Επιστρέφει» με 10 άνδρες σκηνοθέτες, οι οποίοι μεταφέρουν στο ραδιόφωνο 10 θεατρικά έργα, εκ των οποίων ένα μόνο γραμμένο από γυναίκα και ένα βασισμένο πάνω σε κείμενο γυναίκας συγγραφέως. Η έλλειψη της γυναικείας παρουσίας στη λίστα με τα ονόματα των δημιουργών, προκαλεί όσο και η φωτογραφία του δημοσιεύματος, με τα πορτραίτα των 10 σκηνοθετών. (Σημειώσατε: 3 γυναίκες στην ομάδα των 23 δημιουργών). Δεν είναι η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει. Λίγες μέρες μετά την Ημέρα της Γυναίκας, στις 12 Μαρτίου, είδα ότι ένα περιοδικό παρουσίαζε «Μια Θεατρική Συμμαχία» των οκτώ νέων εκπροσώπων του Ελληνικού Θεάτρου. Μόνο που οι οκτώ ήταν όλοι άντρες ηθοποιοί. (Ακόμα πιο χαμηλό το ποσοστό μας εδώ κορίτσια: 8 άντρες ηθοποιοί, όλοι ντυμένοι στα καρό. Καμία γυναίκα). Δεν έδωσα πολλή σημασία τότε. Βλέπετε, προσπαθούσα ακόμα να ξεπεράσω την δυσφορία που μου είχε προκαλέσει μια εκδήλωση του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης και του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου, όπου «οκτώ άνδρες ηθοποιοί του ΚΘΒΕ διάβασαν κείμενα που υμνούν τη γυναίκα». Λες η Γυναίκα να είχε περισσότερο ανάγκη να την υμνήσουν, από το να την αφήσουν να μιλήσει η ίδια; (Ας το κάνουμε εικόνα αυτό: οκτώ άνδρες ηθοποιοί υμνούν μια γυναίκα που δεν βρίσκεται στη σκηνή. Η γυναίκα ως ιδέα... Αλλά θα τους το δώσω ως 1 / 8 ... Δύσκολο ερωτικό σχήμα. Προχωρημένα πράγματα...) Δεν έχω κάνει κάποια έρευνα πριν σας γράψω. Έτσι, λοιπόν, είναι μάλλον κωμικοτραγικό ότι μέσα σε έναν μήνα τράβηξαν το βλέμμα μου τρία τέτοια παραδείγματα φεμινιστικής παραφωνίας. Πόσω μάλλον, που αυτά τα ποσοστά εκπροσώπησης τυχαίνει να συμβαίνουν ένα μήνα μετά την αρχή του Ελληνικού #metoo, που αναστάτωσε τον χώρο του θεάματος. Δεν θέλω να παίξω το παιχνίδι που ρωτά γιατί σκηνοθετούν/ερμηνεύουν/προβάλλονται άντρες κι όχι γυναίκες. Δεν με ενδιαφέρει να πάρω τη δουλειά κανενός. Επιπλέον, πολλοί από τους δημιουργούς που αναδεικνύονται μέσα από αυτά τα δημοσιεύματα είναι άνθρωποι που θεατρικά θαυμάζω και εκτιμώ. Ως καλλιτέχνης, σέβομαι και υπερασπίζομαι το δικαίωμα οποιασδήποτε έκφρασης, είτε συμπεριλαμβάνει είτε δε συμπεριλαμβάνει γυναίκες δημιουργούς. Ο καλλιτεχνικός προγραμματισμός ενός θεάτρου δεν πρέπει να υπόκειται σε καμία λογοκρισία (επίκαιρη λέξη, τη γράφω χαμογελαστά), ούτε να επιβάλλονται γυναίκες δημιουργοί μόνο και μόνο για την χαρά του πολιτικά ορθού και για να φτιάχνω εγώ τα ποσοστά μου. Αλλά, αν ο στόχος των παραπάνω εκδηλώσεων είναι να μιλήσουν για το θέατρο ως σύνολο, που στην πρώτη περίπτωση «επιστρέφει» και στη δεύτερη «εκπροσωπείται» (αυτές είναι οι λέξεις που χρησιμοποιούνται στους τίτλους των εν λόγω άρθρων), θεωρώ ότι οφείλουν να συμπεριλαμβάνονται γυναίκες καλλιτέχνες. Δεν είναι μόνο θέμα εκπροσώπησης του γυναικείου φύλου στον χώρο του θεάτρου. Είναι ζήτημα παραμόρφωσης - για να μην πω διαστρέβλωσης - της θεατρικής σκηνής, που σήμερα έχουμε, στην οποία δημιουργούν εμπνευσμένες γυναίκες.
Υ.Γ. Όσον αφορά, το τρίτο παράδειγμα της εορταστικής εκδήλωσης του ΚΘΒΕ, θα επιλέξω να μην την κρίνω καλλιτεχνικά. Ίσως γιατί νιώθω σαν ο σύντροφός μου, περήφανος για τον εαυτό του, να μου έκανε δώρο για την Ημέρα της Γυναίκας ένα σίδερο ατμού, για να του «πατάω» τα πουκάμισα…