Ίσως μερικές παραστάσεις αρχίζουν πριν το κοινό τους τις συναντήσει.
H ANOHNI είναι transgender καλλιτέχνης, τραγουδίστρια, συνθέτης και εικαστικός. Στην αρχή του 90’ μετακόμισε στην Νέα Υόρκη και μαζί με τους φίλους της Johanna Constantine και Scott Jackson (Psychotic Eve) άρχισε να παρουσιάζει την δουλειά της κάθε Δευτέρα μετά τα μεσάνυχτα στο Τhe Pyramid, club στο East Village που παραμένει μια ξέφρενη όαση αποδοχής και ελευθερης εκφρασης. Το σχήμα που σχηματίστηκε έμεινε γνωστό ως το Blacklips Performance Cult και παρουσίαζε από το 1992 μέχρι το 1995 avant-garde drag θεατρικές παραστάσεις, σκετς και τραγούδια με προηχογραφημένη μουσική.
Λίγα χρόνια μετά, η ANOHNI δημιουργεί ένα νέο γκρουπ και του δίνει το όνομα της “Antony”, το οποίο χρησιμοποιούσε καλλιτεχνικά μέχρι το 2015. Οι "Antony and The Johnsons" γίνονται διάσημοι. Το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο Antony and The Johnsons παρουσιάστηκε το 2000. Το δεύτερο τους Αλμπουμ Am a Bird Now (2005), βραβεύτηκε με το Mercury Music Prize. Το 2016, η ANOHNI έγινε η δεύτερη ανοιχτά transgender καλλιτέχνης που προτάθηκε για Όσκαρ, για το τραγούδι "Manta Ray" της ταινίας Racing Extinction.
Λίγα ουσιαστικά ξέρω για τον κόσμο της ΑNOHNI. Πριν δω την παράσταση είχα ακούσει κάποια τραγούδια. Είχα χορέψει στα 80’s Party του Τhe Pyramid. Είμαι κοντά στα LGBT κινήματα και εκτιμώ στην τέχνη που προκύπτει από την έκφραση τους. Πριν την παράσταση είχα διαβάσει ότι οι “Johnsons” είχαν ονομαστεί προς τιμή μιας Marsha P. Johnson, που ήταν τρανς ακτιβίστρια και drag performer, αλλά κάπου εκεί τελείωναν οι αναφορές μου για το τι θα έβλεπα.
Το SHE WHO SAW BEAUTIFUL THINGS δεν έμοιαζε με τίποτα άλλο που έχω δει. Ήταν ένα σουρεαλιστικό δράμα παραλόγου σε δύο πράξεις, που περιείχε μουσική, ζωγραφική, βίντεο και λόγο. Στο πίσω μέρος της σκηνή παρατηρώ έναν τεράστιο ανάγλυφο πίνακα, δύο γλυπτά στα δεξιά κι αριστερά, και ένα κοινό που δεν έχω ξαναγνωρίσει στην Νέα Υόρκη, που έμοιαζαν να γνωρίζονται μεταξύ τους.
Η παράσταση αρχίζει και παρελαύνουν επί σκηνής εξωφρενικές transgender, genderqueer, transvestite και Cisgender φιγούρες. Η ιστορία που σχηματίζεται μέσα από την διαδοχή των σκηνών είναι μιας ερμαφρόδιτης (Intersex) που προσπαθεί να βρει τους γονείς της μέσα σε ένα αποκαλυπτικό κόσμο που φτάνει στο τέλος του. Ο κόσμος της ANOHNI είναι χαρούμενος, βίαιος, μη απολογητικός· ο θάνατος και η πόρνη συνομιλούν· ένα κουνούπι τεραστίων διαστάσεων ρουφάει το αίμα ενός ασθενή με AIDS· τραγούδια, ποιήματα και πρόζα μπερδεύονται· ο κόσμος καταστρέφεται γιατί ο πλανήτης δεν αντέχει άλλο την κατάχρηση του από τον άνθρωπο· και οι χαρακτήρες φιγουράρουν επιδεικνύοντας τις πληγές τους με τουπέ και αδιαφορία, σαν συνολάκια μιας υψηλής παράφωνης ραπτικής.
Μπορώ να παρακολουθήσω την πλοκή κυρίως χάρη του προγράμματος που λειτουργεί περισσότερο σαν χάρτης της παράστασης. Εκεί η ΑNOHNI γράφει:
Μια ερμαφρόδιτη ψάχνει για του γονείς της πριν το τέλους του κόσμου. Η έρευνα της την οδηγεί σε μια πορεία μέσα σε καταλύματα, νοσοκομεία, φυλακές και τρελοκομεία. Στο δρόμο της συναντά ορδές χαρακτήρων, συμπεριλαμβανομένων της πόρνης Crumbs, του Lump και ενός Ελαφίσιου Τέρατος. Η ερμαφρόδιτη είναι καταδικασμένη να σκοτώσει τον πατέρα της. Το Άλογο της Αποκάλυψης φέρνει φωτιές στον ουρανό. Τελικά η ερμαφρόδιτη πυροβολείτε στην πλάτη καθώς τρέχει στην αυλή ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης, και πεθαίνει στα χέρια μιας γριάς τραβεστί. Αίμα και θρήνος την μεταμορφώνουν σε έναν Θλιμμένο Κολπικό Χριστό.
Οι αλλαγές των σκηνών συχνά διαρκούν περισσότερο από τις σκηνές. Οι ηθοποιοί προσπαθούν να σκαρφαλώσουν τις σκάλες που οδηγούν σε μια ψιλή εξέδρα πάνω σε τακούνια 20 πόντων. Τα κοστούμια που μοιάζουν με τεράστιες παιδικές τρισδιάστατες ζωγραφιές, δεν βοηθούν. Μερικές φορές οι τεχνικοί του θεάτρου τους βοηθούν να ισορροπήσουν. Συχνά ένα μικρόφωνο μοιράζεται μεταξύ δύο ή τριών ηθοποιών, ενώ το κοινό ακούει υπερμεγενθυμένους τους θορύβους ενώ αλλάζει χέρια. Δεν έχουν κάνει πρόβα ποτέ αναρωτιέμαι;
Οι ηθοποιοί συναντιούνται στις σκηνές σαν παλιοί γνωστοί που προσπαθούν να παραμείνουν στους ρόλους τους. Και τότε καταλαβαίνω ότι οι σχέσεις επί σκηνής προϋπάρχουν της παράστασης, προϋπάρχουν του κειμένου. Ναι, δεν είναι η πρώτη τους παράσταση μαζί. Οι καλλιτέχνες έχουν ξαναπαίξει για αυτό το κοινό. Έχουν κάνει την πρώτην πρόβα τους στο East Village και την Christopher Street Pier την δεκαετία του 1980, στο Τhe Pyramid το 1990… και τότε αναρωτιέμαι: που γράφεται η ιστορία τους πια;
Και ξαφνικά - ή ίσως βασανιστικά αργά - η παράσταση φτάνει προς το τέλος. Ένα βίντεο μιας σταυρωμένης γυναίκας προβάλλεται ενώ ακόμα ένας σκηνικός θάνατος χορεύει μπροστά της. H γυναίκα στο βίντεο μπορεί να είναι η ηρωίδα του έργου ή η Dr. Julia Yasuda, το τρίτο μέλος των “Antony and The Johnsons” και καλλιτεχνικη μούσα της ΑNOHNI για τρεις δεκαετίες, που πέθανε το 2018.
Μερικές παραστάσεις ίσως αρχίζουν πριν το κοινό τις συναντήσει. Είναι μόνο στιγμές της ίδιας ιστορίας που προσπαθούν να πουν.